کشف بقایای ۳۰۰ هزار ساله کودک هومو نالِدی در آفریقای جنوبی
تاریخ انتشار: ۳ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۰۸۵۰۵
محققان در اعماق سیستم غار رایزینگ استار در آفریقای جنوبی، در گذرگاه‌های تاریکی که به سختی ۱۵ سانتی‌متر عرض دارند، بخش‌هایی از جمجمه و دندان‌های کودکی را یافت کردند. این کودک که حدوداً بین چهار تا شش‌سال سن داشته، از گونه‌ای از انسانتباران به نام هومو نالِدی (Homo naledi) است.
به گزارش دیجیاتو، این کودک که آن را «لِتی» نام‌گذاری کرده‌اند-لتی کوتاه شده «لِتیمِلا» به معنای «گمشده» در زبان تسوانا (یکی از یازده زبان رسمی آفریقای جنوبی) است- براساس سن دیگر بقایای یافت شده در این غار، حدوداً بین ۲۳۶ هزار تا ۳۳۵ هزارسال پیش، زندگی می‌کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نتایج این پژوهش، در دومقاله در ژورنال PaleoAnthroplogy منتشر شده است. محققان در یکی از مقاله‌ها به توصیف جمجمه یافت شده پرداخته و در دیگر مقاله به شرح موقعیت مکانی‌ای که لِتی در آن یافت شده و کاوش‌های جدید در سیستم غاریِ رایزینگ استار پرداخته اند.
سرپرست این گروه تحقیقاتی که ۲۸ تکه از جمجمه و شش‌دندان متعلق به لِتی را یافت کرده‌اند، لی برگر، استاد دانشگاه ویتواترسرند است که در سال ۲۰۱۵ نیز کشف این گونه انسانی (هومو نالدی) را که پیش از آن ناشناخته بود، اعلام کرد.
هیچ اثری از دیگر بخش‌های بدن لِتی یافت نشده است.
لِتی برای نخستین‌بار در سال ۲۰۱۷ در یک گذرگاه بسیار دور در غار رایزینگ استار، یافت شد. حدود دوازده‌متر از جایی که گروه تحقیقاتی به سرپرستی برگر، برای نخستین‌بار بقایای هومو نالِدی را در اتاق دینالدی کشف کردند. این سیستم غاری در «گهواره نوع بشر» -محوطه‌ای ثبت شده در میراث جهانی یونسکو- در آفریقای جنوبی قرار دارد.
بقایای این کودک- که تخمین می‌زنند بین سنین چهار تا شش سالگی مرده است- شامل شش دندان و بیست‌وهشت قطعه از جمجمه او می‌شود.
تعیین سن لِتی باتوجه به دندان‌های او صورت گرفته است. دندان‌های یافت شده شامل چهار دندان دائمی بدون ساییدگی و دو دندان شیری سایش‌یافته می‌شود. رشد و ساییدگی دندان‌ها نشان از آن دارد که این کودک در سنی بوده است که نخستین دندان‌های آسیای دائمی او در حال رویش بودند. در یک کودک انسان، این مربوط به چهار تا شش‌سالگی می‌شود. اما نمی‌دانیم که آیا رشد هومو نالِدی برای مثال سریع‌تر از ما انسان‌ها بوده یا نه؛ اگر چنین بوده باشد، ممکن است که لِتی هنگام مرگ کمتر از چهارسال سن داشته باشد.
اما لِتی، سوال‌های بسیاری را درباره هومو نالِدی برمی‌انگیزد: آن‌ها چگونه و چرا به چنین عمقی در این غار تاریک و تودرتو راه یافتند؟
جان هاوکس، دیرینه‌انسان‌شناس دانشگاه ویسکانسین-مدیسن می‌گوید: «هیچ‌یک از افراد درگیر این [پروژه]انتظار این را نداشتند که استخوان‌هایی از هومو نالِدی در این موقعیت، یافت شود.» او اضافه می‌کند: «درحال ورود به فضا‌هایی هستیم که چندین متر درون گذرگاه‌های غیر ممکن قرار دارند.»
بررسی‌های انجام شده بر روی این سیستم نشان می‌دهد که تنها راه رسیدن به اتاق دینالدی، شکافی به ارتفاع ۱۲ متر است. در طی بررسی‌ها محققان به دنبال راه‌های دیگری هم برای دسترسی به این اتاق بودند.
نویسندگان این پژوهش می‌نویسند: «کاوش و اکتشافات در گذرگاه‌های باریک دینالدی شامل تلاش قابل ملاحظه، مسیریابی مناطقی با دیواره‌ها و کف‌های غیر معمول، موانع متعدد و شکاف‌هایی با عرض کمتر از سی‌سانتی‌متر می‌شود.»
این یافته‌ها، می‌توانند به آن اشاره داشته باشند که این بقایا عامدانه توسط هومو نالِدی برای انتقال مرده خود و از روی قصد به این ناحیه آورده شده باشند. لی برگر، سرپرست کاوش‌های غار رایزینگ استار، می‌گوید: «دلیل دیگری نمی‌بینیم برای اینکه این جمجمه کوچک کودک در چنین موقعیتی با چنین دسترسی سخت و خطرناکی قرار داشته باشد.»
با این حال، برخی از محققان که در این پژوهش نقشی ندارند، هنوز قانع نشده‌اند. اینکه آیا هومو نالِدی مردگان خود را به درون غار می‌برده است یا نه، برای دیرینه‌انسان‌شناس‌ها و باستان‌شناسان، اهمیت بسیاری دارد. چنین برخورد‌های عامدانه با مردگان، نشان از سطحی از پیچیدگی فرهنگی دارد که زمانی تصور می‌شد، خاص گونه ما (هوموساپینس‌ها) باشد.
هاوکس می‌گوید: «واکنش ما به مرگ، علاقه‌مان به دیگر افراد، روابط اجتماعی ما به آنان، تا چه حد این‌ها به انسان بودن وابسته است؟»
گروه اولیه کاوش در سال ۲۰۱۳ از شش محقق، که همه آن‌ها خانم بودند، تشکیل شده بود. همه آن‌ها غارنورد‌هایی متخصص بودند. در طی سالیان، کاوش‌ها منجر به یافتن حداقل بیست انسان‌ریخت از این گونه شد که پانزده نفر آن‌ها در اتاق دینالدی یافت شدند.
باتوجه به مطالعات انجام شده، بسیاری دیگر از توضیحات درمورد نحوه قرارگیری این بقایا در این ناحیه از غار نیز لزوماً درست نیست. احتمالش کم است که گوشت‌خواران، هومو نالِدی را به درون غار آورده باشند، چراکه نشانی از اثر و جای دندان بر روی استخوان‌ها نیست. همچنین به نظر نمی‌آید که آب این بقایا را به داخل غار شسته باشد، چراکه بعضی از بخش‌های بدن، تقریباً دست‌نخورده یافت شده‌اند.
با این حال، دیگر محققان هنوز قانع نشده‌اند. پائول پتیت، باستان‌شناسی در دانشگاه دورهام می‌گوید که استخوان‌های کشف شده «هنوز نشان‌دهنده آن نیستند که این بقایا توسط دیگر انسان‌ها، عامدانه در اینجا رها شده‌اند.»، اما این را هم اضافه می‌کند که یافته اخیر «آن را محتمل‌تر می‌کند.»
او و دیگر محققان بیان می‌کنند که همچنان احتیاج است که ابتدا، برخی از نظریات دیگر رد شوند تا این نظر، مورد قبول واقع شود. آرور وال، محقق پسادکتری در دانشگاه توبینگن می‌گوید که شاید این انسان‌ریخت‌ها به نحوی درحال استفاده از غار بودند و در همان‌جا هم مردند.
او به بابون‌ها اشاره می‌کند، که معمولاً شب‌ها را در غار می‌گذرانند و گاهی هم همان‌جا می‌میرند. او اضافه می‌کند که بابون‌های مرده، خیلی جوان یا پیر می‌توانند باشند و به دلایل طبیعی مختلفی، چون بیماری می‌میرند. در مطالعه‌ای که اخیراً انجام شده است، وال و همکارانش درمیان بقایای هومو نالِدی در غار رایزینگ استار و بابون‌ها در غاری دیگر که آن هم در آفریقای جنوبی قرار دارد، گستره‌ای مشابه از نمونه‌های جوان و پیر یافت کردند. وال می‌گوید: «من نمی‌گویم که ما مشکل را حل کردیم، اما باور دارم که ارزش بررسی دارد.»
همچنین به بررسی‌های بیشتری نیاز است تا این غار از نظر زمین‌شناسی و تغییرات آن در طی هزاره‌ها مستندسازی شود. اندی هریس، دیرینه‌انسان‌شناس و زمین‌باستان‌شناس دانشگاه لا تروب در استرالیا می‌گوید که تاریخ‌گذاری لِتی و دیگر فسیل‌های تازه یافت شده، می‌تواند درمورد اینکه غار-زمانی که بقایای این انسان‌ریخت‌ها در اینجا رها شدند- به چه شکلی بوده است، کمک کند. او اضافه می‌کند که: «غار‌ها مکان‌هایی پیچیده هستند، در طول زمان، گذرگاه‌هایی باز می‌شوند و ورودی‌ها فرو می‌ریزند.»
ماریانا الیوت، از نویسندگان این پژوهش و انسان‌شناس دانشگاه سایمون فریزر که کاوش‌های این غار را هم بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۹، سرپرستی می‌کرد، می‌گوید که با اینکه این غار تا حدی تغییر کرده است -ازجمله سقوط سنگ‌ها و باریک شدن برخی از گذرگاه‌ها به دلیل تجمع ذخایر معدنی- بررسی‌های قبلی گروه نشان از آن دارد که ساختار اولیه اتاق دینالدی برای صدهاهزارسال، نسبتاً ثابت مانده است.
با این حال بحث‌ها ادامه پیدا خواهند کرد. تایید این موضوع که هومو نالِدی مردگان خود را از روی قصد به این ناحیه انتقال داده باشد، تغییر گسترده‌ای را در تفکر بسیاری از محققان ایجاد خواهد کرد. هوموساپینس‌ها تنها گونه‌ای هستند که عامدانه مردگان خود را دفن می‌کنند، اگرچه که شواهدی مبنی بر انجام اعمال مشابهی توسط نئاندرتال‌ها هم وجود دارد.
الیوت می‌گوید که شاید اینکه دیگر انسان‌ریخت‌ها هم عامدانه مردگان خود را دفن می‌کردند، نباید خیلی تعجب‌آور باشد.
او می‌گوید: «ما، به عنوان انسان، دوست داریم که منحصربه‌فرد باشیم و برایمان خوشایند نیست گونه‌ای دیگر به استثنایی بودن ما دست درازی کند.»، اما بسیاری از صفاتی که محققان زمانی به عنوان ویژگی‌های هوموساپینس‌ها در نظر می‌گرفتند-همانند ابزارسازی- اثبات شده است که خاص ما نیست و با دیگر انسان‌ریخت‌ها و نخستی‌ها، مشترک است.
الیوت تایید می‌کند که بسیاری از پرسش‌ها، بی‌پاسخ باقی می‌مانند و مطالعات اخیر هم به نظر می‌آید که این رمزوراز را عمیق‌تر کرده‌اند. او می‌گوید: «اما این خوب است و چیز‌های زیادی برای کار کردن به ما می‌دهد.»
منبع: فرارو
کلیدواژه: باستان شناسی قیمت طلا و ارز قیمت موبایل آفریقای جنوبی انسان ریخت ها مردگان خود انسان شناس گذرگاه ها یافت شده دندان ها بررسی ها شده اند کاوش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۰۸۵۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس
آفتاب‌‌نیوز :
این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.
به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.
دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.
پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.
نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.
تحلیل جدید
هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.
این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.
پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.
غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.
در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.
نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.
شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.
پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.
بازسازی جمجمه
پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.
استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.
در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.
این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.
منبع: خبرگزاری ایسنا
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان